In stilte zet de kok ons een bord pasta voor, keuze uit een menu is er niet. In de binnenlanden van Calabrië moet je buiten het seizoen blij zijn als je een geopend restaurant vindt, laat staan één met een menukaart. Verlaten dorpjes doen spookachtig aan en wisselen verrassend snel af met lieflijke kustdorpen met jaloersmakende uitzichten op een zee die zo helder is dat je vissen over de bodem kan zien schieten.
De kok bepaalt wat we eten, we hebben alleen keuze uit vis en vlees, en terwijl de presentatrice van de tv achter ons in rap tempo verder praat somt de Calabrees op wat wij gaan eten. De vis is vanochtend vers gevangen in zee, de groente komt bij een kennis uit dit dorp vandaan. Het zijn zijn eigen recepten, een naam hebben ze blijkbaar niet. Maar wat hij voorzet is heerlijk en we eten het bord tot de laatste kruimel leeg. Het is typerend voor Calabrië. Het toerisme lijkt hier nog niet ten volle te zijn doorgebroken en je lijkt hier overal de sfeer tegen te komen die iedereen “het typische Italië” noemt.


Calabrië, de kust van de goden en de Viagra Calabrese
De Costa degli Dei ofwel de Kust van de Goden is een ruwe kuststrook aan de Tyrreense Zee met steile kliffen waar in hooggelegen dorpjes de tijd lijkt te hebben stilgestaan. We verblijven in Tropea, liefkozend de Parel van Calabrië genoemd. In de zon lopen we naar de kustlijn van het stadje. Aangezien Tropea boven op een steile klif is gebouwd, betekent dit vooral veel trappen afdalen. Voor ons zien we een kerk, gebouwd boven op een rots. “Dé kerk” werd ons eerder al verbeterd. “De Santa Maria dell’Isola is de trots van Tropea, geroemd in heel Calabrië. Het kerkje werd in de elfde eeuw gebouwd door Basiliaanse monniken, boven op een steile rots. Ooit was het kerkje gebouwd op een eiland, vandaar de naam Heilige Maria van het Eiland, maar de zee wierp in de loop der tijd zoveel zand op dat de rots nu met het vasteland verbonden is.”

We lopen langzaam over de vele treden van de trappen naar de kerk en kijken zo nu en dan over onze schouder naar het schilderachtige stadje. Eenmaal boven open ik voorzichtig de deur van de Santa Maria dell’Isola. In de kerk is ook een museum gevestigd, vertelt een vrouw me. “De toegang is één euro.” Twee euro neemt ze niet aan, al kan het kerkje naar mijn idee een donatie voor een restauratie goed gebruiken. Ik moet een omslagdoek omdoen, mijn schouders bedekken. Op een keukentrapje achter het altaar balanceert een meisje in een doorschijnende legging en een topje. Nog snel het altaar afstoffen en de kerk schoonmaken voor het grote publiek straks weer komt.
Het hele stadje lijkt zich klaar te maken voor het seizoen. Afgezien van een aantal verdwaalde Italiaanse toeristen zijn het vooral de inwoners zelf die Tropea nu bevolken. De typische toeristenzaakjes die je in iedere Italiaanse kuststad vindt, zijn al geopend en verraden dat Tropea in het hoogseizoen drukbezocht moet zijn. Nu is het er rustig. De verkopers zitten onverstoorbaar op een stoel, de krant lezend of elkaar de laatste nieuwtjes vertellend. Lorenzo verkoopt zijn liquirizia amarelli. Aan de gevels van de winkels naast hem hangen de Viagra Calabrese, de rode pepers die volgens de Tropeanen een natuurlijke viagra zijn, wilde oregano en de Cipolle rosse di Tropea, de typische rode uien van de streek, naast kitscherige tegeltjes met primitieve schilderingen van het dorpje.

Soms herken je op de felgekleurd beschilderde tegels en sierborden de Santa Maria dell’Isola, waar wij nu zijn. Het museumdeel van deze kerk bestaat uit een aantal prenten en tekeningen van het stadje. Het ware kunstwerk bevindt zich buiten. De afgelopen jaren was de kerk gesloten voor publiek, zodat het exterieur helemaal verbouwd kon worden. Vanuit de tuinen bij de Santa Maria dell’Isola kijken we tegen de kerk aan, met achter haar de woeste kliffen waarop Tropea gebouwd is. Nu de lucht helder is zien we het vulkaaneiland Stromboli, zestig kilometer verderop. In de zomer vaar je hier met een boot naartoe, waarna je de vulkaan kan beklimmen.


Versteende heiligen en stille bronzen
Kilometers verderop ligt aan de rand van Pizzo een andere kerk. De Chiesetta di Piedigrotta ligt aan de waterlijn en je daalt een paar steile trappen af tot je bij een kleine deur uitkomt. Zo eenvoudig als de buitenkant van de kerk is, zo indrukwekkend is het interieur. De plaatselijke kunstenaar Angelo Barone daalde jarenlang iedere dag af naar de vochtige grot, die hij langzaam omtoverde tot een natuurlijke kerk met talloze beeldengroepen. De brokken steen die hij uit de muren van de grot kapte, bewerkte hij tot heiligenbeelden die ontstonden uit zijn fantasie en zijn diepe geloof. Onverstoorbaar werkte hij tot aan zijn dood aan zijn levenswerk, waarna zijn broer en zijn neef decennia lang zijn werk vervolgden en de laatste beelden vervaardigden en restaureerden.

De versteende heiligen wedijveren in populariteit met de wereldberoemde bronzen beelden van Griekse strijders die een uurtje verderop te zien zijn in het Museo Nazionale Archeologico Magna Grecia in Reggio Calabria. De Bronzi di Riace, zoals de 2.500 jaar oude beelden worden genoemd, zijn een van de grootste archeologische schatten van Italië. Gevonden in de zee in de buurt van Riace in 1972 weet nog steeds niemand precies hun geschiedenis. Er wordt gespeculeerd dat de bronzen beelden als buit werden vervoerd naar Rome toen ze onderweg tijdens een storm overboord zijn geslagen. Onverstoorbaar staan de twee krijgers nu in het museum.
Maar terug naar Pizzo. Net als Tropea kent Pizzo een lange geschiedenis. Tropea roemt zich op haar Romeinse muren en geschiedenis van vissers en later kunstenaars of dichters die zich lieten inspireren door de omgeving. De inwoners van Pizzo zelf claimen overigens een langere geschiedenis van de stad, gesticht door kolonisten uit een onbekende plaats in oud Magna Grecia.
Het historische centrum ligt op een landtong boven de zee, terwijl de modernere delen van het stadje zich in beide richtingen langs de kust uitstrekken. De grotten aan de kustlijn verraden een stormachtige geschiedenis en werden ooit gebruikt door Saraceense piraten om hun buit op te slaan en mensen gevangen te houden tijdens hun rooftochten langs de kust van Calabrië.
De voormalige koning van Napels en zwager van Napoleon, Joachim Murat, werd enkele dagen gevangen gezet in het Aragonese kasteel in Pizzo en vervolgens door een vuurpeloton geëxecuteerd in de grote zaal van hetzelfde kasteel. Het bouwwerk draagt nu zijn naam, Castello Murat. Na zijn dood werd Murat nogmaals van de troon gestoten, ditmaal door de vermaarde Tartufo di Pizzo die in binnen- en buitenland het bekendste paradepaardje van Pizzo is.

Trots laat Raffaele zijn wall of fame zien. Want de Tartufo di Pizzo is uitgevonden in zijn Gelateria Chez Toi die hij runt met zijn zoon aan het Piazza della Repubblica. Het vermaarde nagerecht dat je in bijna ieder al dan niet Italiaans restaurant op de kaart ziet staan bestaat uit een ruwe bol van chocolade en hazelnootijs, gevuld met warme chocolade en bedekt met cacaopoeder en suiker. Al is de versie van de Italiaanse restaurants niet te vergelijken met het chocoladedessert dat wij voorgezet krijgen. “Of we de vele internationale krantenartikelen al hebben gezien die over hem en over Pizzo, stadje van het ijs, geschreven zijn?”
Een kustlijn om te omarmen
Rijdend lang Spilinga staan we ineens oog in oog met een aquaduct. “Romeins”, zo zegt de een, “gebouwd nadat de Romeinen in de tweede eeuw voor Christus Calabrië veroverden.” “Onzin”, zegt een andere inwoner. “Gebouwd rond 1880 om het water van de Monte Poro te vervoeren naar de stad Spilinga, aan de voet van deze berg in het achterland van Capo Vaticano.” Zeker is dat dichtbij Romeinse graven zijn gevonden en de regio Calabrië rijk is aan geschiedenis. Calabrië was een belangrijk centrum van de Griekse beschaving, Pythagoras leefde er, en was vele jaren lang onderdeel van het Romeinse Rijk, het Byzantijnse Rijk en onder bewind van de Noormannen. Onder het Koninkrijk Napels wisselden de overheersers zich snel af, tot aan de onfortuinlijke Murat. Het mysterie van het aquaduct achterlatend rijden wij verder naar Capo Vaticano.

Een kleine chihuahua komt ons hier keffend tegemoet. Het oude mannetje dat bij hem hoort kijkt onverstoorbaar uit over zee, in de richting van de Stromboli. Naast hem staat een oude telefooncel, die nu beschutting biedt aan een Mariabeeld. Dichtbij ligt il faro di Capo Vaticano, een 150 jaar oude vuurtoren vanwaar je het mooiste uitzicht over de godenkust zou hebben. Wij staan iets verderop, op een rotsplateau tussen vijgencactussen en eucalyptusbomen, hoog boven de smaragdgroene wateren. De Stromboli deelt zijn onuitputbare rookwolken met ons, in de verte liggen de Eolische Eilanden. In de ochtend zou je hier de vissersboten zien die de pesce spada, zwaardvis, vangen die je in restaurants overal op de kaart ziet staan.

È la Calabria, Calabria bella
Calabrië, de kust van de goden, daar is niets teveel mee gezegd. Het kleurrijke en ongerepte kustgebied met zijn torenhoge rotsen en lange witte stranden, dorpjes die onverstoorbaar op hoge kliffen of in de ruige binnenlanden zijn gebouwd. De chihuahua keft nog eens, smekend om onze aandacht. Voor iedere bewoner van Calabrië is dit stil makende uitzicht blijkbaar gewoonte van de dag. Wij kijken nog even verder.

Waar overnachten in Tropea
Overnachten in Tropea kan in het appartement Stella del Mare, aan de Viale Don Mottola. Liever een bed and breakfast, dan is b&b Emmevi in het centrum een aanrader, buiten het centrum Il Giardino del Marchese di Altavilla: kleine units in een tropische tuin bij een villa.


Susan zegt
Prachtig! Ik ga dit voor een volgend tripje echt onthouden! Vorig jaar heb ik twee weken net iets boven Calabrië gereisd, langs de Amalfi kust. Dit jaar steek ik het water over naar Sardinië. Ook super benieuwd naar! Mooie foto’s :)!
Aniek Rooderkerken zegt
De Amalfikust lijkt mij ook prachtig! De foto’s komen allemaal van mijn instagram account. Ik vond ze te mooi om niet nog eens te delen.
Denise - Follow my footprints zegt
Calabrië staat al een tijd op mijn wishlist. Vooral Tropea en Capo Vaticano. Ik had al wat foto’s op instagram gezien. Mooi hoor!
En leuk je weer gezien te hebben gisteren trouwens.
Sanne zegt
Heel mooi! Wat lijkt me het gaaf om in zo’n rooie fiat door het gebied te rijden. Er zijn heel wat mooie stops om te maken! Ik krijg er helemaal zin in!
Kelly | Dutchie on the Road zegt
Prachtig! Italië is bij mij ook echt favoriet! Mooie foto’s ook 🙂
Jenny - ikreis.net zegt
Wat mooi!
Helaas kan ik je filmpje nu niet zien omdat het internet hier in Albanië te slecht is, maar die bewaar ik voor thuis.
Yvonne zegt
Haha, wat een verschil tussen “jullie” Fiat 500 en die rode. Heerlijk filmpje om bij weg te dromen. Italië heeft echt zoveel moois te bieden. Het wordt tijd om er weer eens heen te gaan! 🙂
Carolien | Dream the World zegt
ziet er heerlijk uit, vooral Capo Vaticano. Prachtige foto’s heb je daar gemaakt /laten maken!
Joost zegt
Prachtig, ikzelf ben een maand in Calabrie geweest, taalreis + kookcursus. Wat een prachtige streek, zeker de moeite waard om verder nog eens te bezoeken, meer richting Ionische kust. Mensen zijn vriendelijk en die rust!