Verliefd op Casale del Passatore

“De heerlijke warme zon, de rust van de boerencamping in Edam en het verkoelende water van het Markermeer veranderden onze plannen om Amsterdam de volgende dag te bezoeken. Gezien onze lange wandelingen met onze hond Lucas raadde de boerin ons aan om de volgende dag naar Marken te gaan.

Een heerlijke wandeling, een vaartocht en een toeristische trekpleister zijn de ingrediënten van een topdag in augustus en zo geschiedde in 2016. Als rasechte Zeeuw was ik hier nog nooit geweest en ik viel meteen voor het allereerste huisje wat te koop stond. Zeer benieuwd belandde ik op het terras, achter mijn telefoon en aan een biertje, vol verbazing voor de hoge prijzen. Echter, zo leerde ik meteen Le Marche kennen.” 

In februari vertrekken René en Coen naar hun geliefde Casale del Passatore in Italië. Lees hier hoe hun bijzondere verhaal startte met een biertje in Marken.

Marken of Le Marche?

“Nooit van Le Marche gehoord stuitte ik per toeval op een camping welke te koop stond. En dit voor de helft van de prijs in vergelijking met een huis in Marken te Nederland. Tijdens de lunch vertel ik enthousiast aan Coen waar ik op stuit. Mijn enthousiasme was in vergelijking met de reactie van Coen een matige. Coen vertelde mij direct over Le Marche, de streek, de plaatsen, het eten, de natuur. En voor ik het wist was er een vliegticket gespot naar Le Marche.

In Italië bleek de camping uiteindelijk verkocht te zijn voor een hogere prijs. Alleen de liefde, de passie, het verlangen naar het mooie land Italië was wakker. Vanaf dit moment verliepen gesprekken tussen Coen en mij over alles wat hij al eerder had bezocht in Italië. Hij legde me de verschillen van iedere streek uit en de historie kwam daarmee boven. Na ieder bezoek waarbij we dichterbij een mogelijke koop kwamen, kwamen we enthousiaster terug. Alleen de koop werd steeds niet gerealiseerd door allerlei zaken waar we kennis mee maakten. Een makelaar, nog een makelaar en opeens een mogelijke koper. Teleurstelling zetten we om in hoop. En zo spotten we een fantastisch landhuis. Nog geen uur boven Rome, in de vergeten parel van Italië. 

Een Casale met de Apennijnen op de achtergrond

Tijdens een omweg reden we door een voor ons onbekende streek. Met iedere heuvel werd ik enthousiaster. Door de bossen en de Apennijnen op de achtergrond vergat ik de herinnering aan Le Marche. Ik maakte kennis met schitterende historische plaatsjes en fantastische weggetjes waar de afwisseling tussen wijngaarden en olijfbomen zich continu afspeelde. De enthousiaste en spraakzame Coen werd met de minuut stiller en stiller. We kwamen dichterbij de Casale. Wat nu als we het fantastisch zouden vinden?

Casale del Passatore gaf bij mij meteen een innerlijke rust. Ik hoefde het huis niet meer goed te bekijken, het was al goed. De rust straalde overal door en ik had meteen verbinding met de natuur, de heerlijke grote tuin, het zwembad. En Coen? Coen liep met de eigenaar alsof ze elkaar al jaren kenden. Zag ik het nou goed? Had de eigenaar nu zijn hand vast?

’s Avonds werden we uitgenodigd voor een diner. En voor ik het wist zat ik met vreemde Italiaanse mensen aan tafel alsof ik hen al jaren kende. De commercieel directeur, de altijd met gepaste afstand en toch vriendelijke Coen zit opeens met de eigenaar hand in hand. Ik kijk maar een andere kant op, voor ik in een schaterlach schiet. Voor mij is dit echt heel even de limit en, realiseer ik me tevens, ik ben in hartje Italië waar de gepaste zakelijke Nederlandse houding niet aan de orde is.

La Sabina verkennen

We bezoeken iedere maand de gevonden streek La Sabina. In de winter vinden we het al prachtig en genieten we volop van de cultuur, de historie, de opgravingen, de natuur en voornamelijk de mensen. We worden uitgenodigd voor etentjes door de eigenaar van Casale del Passatore, waar altijd per toeval nieuwe mensen bij zijn. Ik kijk intussen niet meer op van de handen die vastgepakt worden. Ondanks mijn massage achtergrond, deins ik altijd nog heel even terug. Terwijl ik het fantastisch vind hoe in ieder gesprek een hand een belangrijk onderdeel vormt. Om extra aandacht aan het woord te geven, de intentie meer kracht te brengen en om aan te geven ‘ik heb nog wat te vertellen’. Kortom, er is verbinding. Deze verbinding maakt dat zich grandioos mooie plannen ontwikkelen.

Maar dan het contract… opeens lijkt het zo ver weg. Overleg. Gesprekken. Het lijkt opeens tot niets te komen. Is het de makelaar, is het de eigenaar of is het wat anders? Mijn achtergrond als systemisch therapeut voelt dat er een beweging heeft plaatsgevonden die haaks staat op de eerdere ervaringen. Hierdoor besluiten we onze Italiaanse lerares de gesprekken opnieuw te laten voeren. Nu vanuit de Italiaanse cultuur; geen Nederlandse makelaar, geen Nederlandse kopende partij, geen druk, geen concreet gesprek. Een Italiaanse die een gesprek aangaat over gezin, over oorsprong, over de streek. Het trotse gevoel is weer terug, de passie van de eigenaar is zichtbaar. Een nieuw gesprek vindt plaats en wederom vliegen we naar Rome. Echter nu vliegen we onze lerares in.

Soms kijk ik met verbazing naar de gesprekken. We kunnen er nog veel van leren, denk ik dan. En toch voelt het zo eigen. Gesprekken over wie je bent, over je gezin, je herkomst, de trotsheid van je cultuur zonder één woord over een mogelijk contract. Graziella Fufanelli laveert als een echte onderhandelaar en weet de zaken waar wij op vast liepen zo te brengen dat het logisch is. De punten van de eigenaar zijn als vanzelfsprekend. En ergens als de wijn op tafel komt, de glazen gevuld worden en een karaf met water neergezet wordt, vinden we een gezamenlijk plan. Het contract tekenen we dan ook op zondag, als een echt gezin tijdens de Pranza bij Abazzia di Farfa. 

Gezinsleven is één van de allerbelangrijkste zaken die ik ervaar. Nonna die mij pastadeeg leert maken. Het verhaal over stroza preti dat ze vertelt met glinsteringen in haar ogen. En als ik de stroza preti aan het uitrollen ben, kijkt ze trots toe. Iedereen die voor het eten is uitgenodigd, komt even kijken, geeft zijn of haar mening en Nonna weert ieders kritiek af. Ik ben een echte Italiaan, zo is haar besluit. Aan het eind van de avond zegt ze: ” Wie had ooit gedacht dat ik op mijn 80ste levensjaar nog een Nederlandse man Stroza Preti zou leren maken. Zo zie je maar. Niets in het leven is te voorspellen.” En ik, ik ben haar amigo.

We gaan ervoor!

Met een vreemd gevoel trek ik terug naar Nederland. Het heerlijke land Italië, de mensen met een warm gevoel. Daar tegenover mijn geboorteland, mijn vader en mijn zus, de vrienden en alles wat zo eigen is. Er is niets mis met dit land, een land waar ook ik trots op ben. Een land waar mijn oorsprong ligt. En dat neem ik mee in mijn hart, in mijn zijn en handelen. Terwijl daar ook de andere kant ligt. Mensen die reageren op mijn temperamentheid, mijn passie, mijn gebaren. Alsof dit gedeelte van mijn karakter er niet mag zijn wat in Italië zo normaal is. 

Mijn vader heeft de treinreis al bekeken, weet de afstand en de duur. De prijzen van een vliegticket en de duur van de vlucht geven de beslissing. Hij komt met het vliegtuig en daarmee is zijn goedkeuring gegeven. Maanden is er niets over gezegd. ‘Vakantie’ waren zijn woorden over ieder bezoek aan Casale del Passatore. Het werkelijk mogelijke vertrek was daarmee nog geen aanleiding tot gesprek. Zo is mijn familie. Weinig woorden, het gaat om de daden. Als prater van de familie kijk ik in zijn ogen en zie ik een blik die voldoende zegt. Ik kan en ik mag gaan. 

Mijn zus gaf duidelijk te kennen dat ze het er niet mee eens is. Ze heeft maanden boerderijen aangedragen als mogelijke B&B. En nu, nu is het een feit en schemert er een lichte trots in haar stem door. En nu krijgt haar werkgever te horen dat ze even geen tijd heeft om te werken in maart, ze moet naar haar broer. 

Coen gaat meteen aan de slag. Zijn ware aard als commercieel directeur komt boven. De website moet geregeld worden, Facebook staat klaar, beurzen worden gepland en de flyer moet er ook nog komen.  En ergens tijdens de drukte van websiteteksten schrijven, beslissingen maken over huisstijl, logo et cetera vinden we elkaar weer. Gaan we echt? “Ja!” zeg ik,”We schijnen echt te gaan.” Dat ik er verder niet teveel over nadenk omdat ik anders echt naar het toilet moet houd ik maar even achterwege. We regelen vanuit ons eigen kunnen bepaalde zaken en zo komen we tot een website waar we trots op zijn. www.casaledelpassatore.com is er! Ondanks dat we nog geen super fantastische foto’s hebben is het een waar plaatje geworden. En we maken ons op voor een 50-plus beurs om ons voor de eerste keer te presenteren.

De knoop doorgehakt: Casale del Passatore

Hoe onzeker de toekomst ook is. Hoe onreëel het soms ook lijkt, we hebben de knoop door gehakt. We gaan er voor! Trots en verlangen zijn wakker. Alle vragen die op ons afgevuurd worden: Waarom we gaan? Hoe we ons pensioen regelen? En of we ….? De vragen gaan maar door. Ach. Dat wat we kunnen regelen, regelen we. En dat wat nog een open einde is, is een open einde. Ik kijk met vertrouwen naar de toekomst.

Wie had ooit gedacht dat een biertje in Marken, me zou brengen in een casale bij Otricoli en Magliano Sabina? Dat een keuze uit zoveel verschillende mogelijkheden voor Italiaanse les, een dierbare vriendschap brengt. Dat ideeën en plannen opeens door het tegenkomen van de juiste bedrijven vervulling geeft. En zo laat ik me mee bewegen in de flow van het leven.

Februari 2017 gaan we vertrekken naar ons geliefde Casale del Passatore. Mag Lucas de 11-jarige labrador genieten van zijn pensioen. Worden we opgenomen in een nieuwe gemeenschap van La Sabina. Hoop ik mooie mensen te ontmoeten met hun eigen levensverhaal aan de eettafel. En serveren we gerechten uit de streek om zo iedereen een vakantie te gunnen waar je meer dan alleen slapen ervaart.”

René de Klerk,  Casale del Passatore – ook op Facebook . Alle foto’s viaCasale del Passatore.