Hard werken, onzinnige gadgets & zwervers: ook dat is Milaan

Ik zit in de metro, onderweg naar de Duomo. Ik ben opgetogen. Hoe groot zou hij zijn in het echt? De afgelopen weken zocht ik steeds vaker informatie op over Milaan. Inmiddels kan ik de Duomo in mijn gedachten uittekenen, maar ik kan niet wachten tot ik hem in het echt zie. De metro stopt en een hele zwerm mensen stapt uit. Ik volg de massa door de donkere gangen. Ik passeer meerdere zwervers, even verdwijnt mijn enthousiasme. Een man met twee glazen ogen zit onderaan een trap en houdt een bordje vast met daarop Italiaanse woorden die ik niet thuis kan brengen.

Foto: David Davies

Echt tijd om hierbij stil te staan, heb ik niet. Ik word als het ware meegezogen richting het einde van de tunnel, waar het weer licht wordt. Er volgt een trappetje, waar ik me omhoog beweeg. En ineens sta ik weer in de bewoonde wereld en voor me staat hij dan: dé Duomo! Wat is hij mooi van dichtbij én imposant. Binnen een paar tellen wordt het magische moment verbroken en word ik omsingeld door mannen die de meest onzinnige gadgets willen slijten. Van paraplu’s (hallo, het is strakblauw?), mini duomo’s met flitsende lichtjes en voer voor de duiven (klein detail: ik ben doodsbang voor duiven) tot armbandjes aan toe. Ik heb iets met armbandjes, altijd al gehad. Tijdens reizen kan ik het niet laten hier en daar één mee te nemen. Een paar mannen dartelen enthousiast om mij heen en proberen een armbandje om mijn pols te knopen, zodat ik er niet onderuit kan er 1 te kopen. Ik besluit één van de mannen te vragen waar de armbandjes vandaan komen en wie ze hebben gemaakt. De armbandjes komen uit Afrika en zijn daar door locals gemaakt. ‘Door kinderen?’, vraag ik geschrokken. De man stelt me gerust en zegt dat dat niet het geval is. Ik heb mijn twijfels erbij.. De man vertelt dat hij hierheen is gekomen om geld te verdienen voor zijn familie. ‘Het is hard werken’, drukt hij mij op het hart. Ik schenk hem een glimlach, bedank hem en wens hem succes.

Zo begon ik mijn avontuur van zes maanden in de metropool van Noord-Italië, Milaan. Onwetend en nieuwsgierig naar wat komen gaat. Om nou te zeggen dat Milaan een stad is waar je onophoudelijk cultuur kunt snuiven, nee. Maar is het een stad die veel te bieden heeft en veel verborgen plekjes kent? Ja! Gedurende deze periode probeerde ik erachter te komen welk restaurant de lekkerste panini’s maakt, waar de nummer één pizza wordt gebakken, bij welke gelateria je moet zijn voor het beste ijs van de stad en het nachtleven nam ik uitgebreid onder de loep. Ook vertel ik waar je moet zijn als je een vintage Louis Vuitton op de kop wilt tikken en waar de beste cappuccino wordt verkocht. Maar daarover in mijn volgende verslag meer!