Boekentip! Het Venetiaans verbond

Sebastiano Venier, de doge van Venetië, ziet de dood als een donkere storm de stad binnen komen. In de vorm van de zes Medici della Peste, de in het zwart geklede pestdokters die zich door de stad haasten, met hun angstaanjagende vogelmaskers op. Maar ook in de vorm van een schip dat de haven van Venetië binnenvaart en een dodelijk zieke man met zich meebrengt die eenmaal aan wal dood neervalt op het San Marco plein. In een stad waar ze de pest willen bestrijden met de huid van een dode pad die om de hals dient te wordt gedragen, grijpt de ziekte snel om zich heen. Ook de pestdokters kunnen de stad niet redden. In wanhoop geeft de Doge de architect Andrea Palladio de opdracht de grootste kerk uit zijn carrière te bouwen, als offer aan God, in de hoop hiermee Venetië van de ondergang te redden. “Een geschenk zo groot dat we de Goddelijke woede kunnen temperen en Zijn Hand onze stad niet zal kastijden.”

Deze opdracht vraagt het uiterste van de Palladio, maar ook van zijn arts Hannibal Cason, die de architect in leven moet houden in een stad die is bevangen door de dood. En dan is er nog de jonge Feyra die in de stad Constantinopel werkt in het gevolg van de sultan, waar zij werd opgeleid tot arts. Op het sterfbed van de sultan-moeder vertelt deze haar een langbewaard geheim en geeft haar de opdracht mee de doge van Venetië te waarschuwen voor de Apocalyps.

Marina Fiorato Het Venetiaans Verbond een spannende roman over Venetie

Van Constantinopel tot Venetië

Vanaf de eerste bladzijde ben je in gedachten in Venetië. Je ziet om je heen de frivole zijden kleding van de Venetiaanse dames, maar ook de pestdokters met hun donkere kappen, waaronder de angstaanjagende witte snavel van hun masker naar voren steekt. Je voelt de angst van een stad in de greep van de dood, en de angst van Feyra die weet dat er nog meer gevaar op komst is. De roman brengt echter niet alleen Venetië tot leven, met zijn kanalen en nauwe straten die gehuld zijn in de mist, maar ook de stad Constantinopel die vijf jaar na de val van het Ottomaanse Rijk zijn zinnen heeft gezet op wraa op Venetië. Wanneer je het boek leest ruik je de bittere, zoete en kruidige geuren van de drukke bazaar en de zilte lucht van het kobaltblauwe water van de monding van de Bosporus, en voel je de spanning in het gevolg van de sultan, waar steeds meer duidelijk wordt over het gruwelijke complot dat wordt gesmeed.

Ik was al fan van Marina Fiorato, maar na dit boek helemaal. In al haar romans weet ze een tijd tot leven te brengen. Je merkt dat aan haar romans een gedegen onderzoek vooraf gaat, zoveel kom je te weten over de historische steden, over de Venetiaanse en de Ottomaanse cultuur en traditie. Fiorato verbindt op meesterlijke wijze feit en fictie met elkaar. De roman brengt je terug naar een tijd van gesluierde vrouwen en zeevaarders, sultans en pestdoktors, en gevaarlijke oorlogen, en leert je over de geschiedenis, medicijnen en architectuur van die tijd. Maar nooit wordt de roman een opsomming van droge feiten, of een tentoonstellen van Fiorato’s historische kennis. Daarvoor is het verhaal te spannend, zijn de personages te levendig en te persoonlijk beschreven. Je voelt de innerlijke angst van Feyra die zich verscheurd voelt in een stad die zij altijd als heidens beschouwde, maar waaraan zij langzaam ook haar hart verliest. De roman houdt je in zijn greep en laat je tot de laatste pagina niet meer los.