‘Si, si, dove…’ En een hele reeks Italiaanse woorden volgen. Langzaam ontwaak ik. Waar ben ik? Ik probeer het te plaatsen. Het duurt slechts een aantal seconden voordat ik besef dat ik in Italië ben. Slaperig kijk ik op mijn telefoon hoe laat het is. Half 10: perfecte tijd voor een ontbijtje in de zon. Ik kleed me aan en verplaats me naar het terras.
Gastblog: foto en tekst door Floortje Wijgerde
Vriendin P neemt plaats tegenover mij. Even wil ik niets zeggen en alleen genieten van het uitzicht. Ik loop naar de omheining van het terras en kijk naar de golven. De zee heeft iets magisch. Ik word er altijd heel rustig van en verwonder me over de oneindigheid. Mijn blik verplaatst zich naar rechts en het magische moment wordt verbroken door mensen op het strand. Wat overigens niet minder vermakelijk is om naar te kijken en luisteren.
Ik neem weer plaats aan tafel om aan het ontbijt te beginnen. In Italië bevat het ontbijt (colazione) veel zoetigheid! Wij Nederlanders ontbijten tegenwoordig met havermout of een boterham met kaas. In Italië doen ze het anders: een croissant – eventueel gevuld met Nutella – en een cappuccino. Mij hoor je niet klagen! Er is echter één voorwaarde. Een cappuccino dient men wel te nuttigen voor 10 uur ’s ochtends. Dit is een ongeschreven regel die volgens bronnen vooral in het Zuiden geldt. In het Noorden schijnen ze hier soepeler in te zijn en wordt het gedoogd tot 12 uur.
Kitesurfen in Cetara
Voordat we onze trip planden, hebben we gezocht naar een plek aan de Amalfi kust waar we kunnen kitesurfen. Cetara bleek een goede optie te zijn. Vooraf hebben we contact gehad met Kiteschool Kanna en optioneel een afspraak gemaakt voor vandaag. Het lijkt aardig te waaien dus we hopen dat we het water op kunnen. Na een telefoontje met onze kite-instructeur besluiten we het erop te wagen.
Vanaf ons hostel is het slechts een minuutje lopen naar de haven. We passeren twee Italiaanse nonna’s die druk met elkaar in gesprek zijn. ‘Ik wil zo graag een foto van hen maken’, zeg ik tegen vriendin P. De nonna’s draaien zich om en kijken ons een beetje vervreemd aan. Op mijn beste Italiaans: ‘Posso fare un foto?’ ‘Si si si, bella’, antwoorden ze enthousiast. Het ijs is gebroken en ze vuren meerdere vragen op ons af. Ik doe mijn best om het te begrijpen. Ze vragen of we hier alleen op vakantie zijn en waar onze vriendjes zijn. Lachend antwoord ik dat we single zijn. Er volgt een luidde ‘Mammmmmaaa Mia’, gevolgd door ‘Perché?’ (waarom). Ik probeer ze uit te leggen dat we hier zijn voor een bruiloft van een goede vriendin van ons. Ondertussen maken we een foto en bedanken ze vriendelijk. We krijgen allebei twee dikke pakkerds en lopen lachend door.
Eenmaal aangekomen bij de haven, staan Francesco en Alessandro al op ons te wachten. We springen op de boot en praten over de reden van ons verblijf in Italië. Ondertussen wordt de kite opgepompt en geeft Francesco veiligheidsinstructies. Aanwijzingen krijgen we via een microfoontje, gemonteerd in onze helm. Op het water zijn en heen en weer varen is ook écht een geluksmomentje. Even is helemaal niks belangrijk, alleen genieten van de zee. Het is rustig op het water. Er passeren alleen af en toe wat windsurfers en yachts.
Inmiddels is het de hoogste tijd om richting ons hotel in Serino te gaan. Slechts een uurtje rijden. Moe en een beetje rozig door de frisse zeewind komen we aan. Vanuit de lobby zien we vrienden en familie van de bruid op het terras zitten. Eenmaal ingecheckt besluiten we een duik te nemen in het zwembad, maar dat plan wordt gauw gewijzigd. Gevalletje bruiloft stress! C belt ons met de boodschap dat haar andere vriendinnetjes uit Nederland last hebben van de stakingen in Napoli, wat betekent dat zij nog in Napoli zijn omdat ze geen koffer hebben! De schoonmoeder van C is aardig in de stress aangezien die vriendinnen vandaag uitleg zouden krijgen over het opspelden van de corsage en het welkom heten van de gasten in het ouderlijk huis van de bruidegom.
We besluiten de duik te skippen en worden opgehaald door de bruid in spe zodat wij die taak morgen kunnen overnemen. Eenmaal daar aangekomen, wordt het hek geopend. Mijn mond valt open. Wat een sprookjesachtige tuin en wat is het mooi versierd! Aan elk detail is gedacht. Er staan lange robuuste houten tafels met bijpassende banken, waar de 150 gasten morgen mogen plaatsnemen.
De corsage dienen we links op te spelden, voor de kijker rechts. ‘Niet dwars door het colbert heen, maar een klein steekje’, vertelt C. Ze vervolgt haar uitleg over de tafelindeling. Bij de ingang staat een groot bord waar grofweg uitgelegd staat wie waar zit. Bij de borden liggen naamkaartjes, dus dat wijst zich vanzelf.
Ze gaat trouwen, mijn vriendinnetje. Ik kan het amper beseffen. Het lijkt nog zo dichtbij dat we als zeventienjarige meisjes naar Blanes op vakantie gingen. Gedurende de hele dag lagen we op het strand, waar we alleen vanaf kwamen om te eten en om ons te verplaatsen naar de kroeg. Inmiddels ziet ons leven er heel anders uit. We worden ouder en de jaren vliegen voorbij. Morgen geeft ze het jawoord en ik mag erbij zijn. Maar eerst: op naar de aperitivo om de andere gasten te ontmoeten.
Benieuwd naar de grote dag? In mijn volgende blog een uitgebreid verslag van de prachtige bruid en bruidegom waarbij een traantje wordt weggepinkt, het heerlijke Italiaanse eten, hippe mensen en een dag die eindigt in het water.
Geef een antwoord