Een Napolitaanse bruiloft

Een half jaar studeerde ik in Milaan. Maar liefst zes maanden had ik de tijd om tot over mijn oren verliefd te worden op een leuke Italiaan. Ironisch genoeg overkwam dit niet mij, maar een goede vriendin die mij slechts drie dagen kwam opzoeken in Milaan. Na een dag cultuursnuiven – de nodige winkels te hebben afgestruind en een pizza achter de kiezen – was het tijd voor een Italiaanse vino in een bruine kroeg. Vriendin C raakte met een Italiaan, woonachtig in Luxemburg, aan de praat. Een avond, meerdere wijntjes en de Italiaanse alcoholische versnapering ‘Spritz’ verder, leek het hen een strak plan nog eens af te spreken. Luxemburg is immers niet het einde van de wereld. En zo geschiedde. Inmiddels 4 jaar later zijn ze getrouwd en verwachten ze komende zomer hun eerste kindje.

Afgelopen augustus reisde ik met een vriendin af naar Napoli. De bruiloft vond vrijdags plaats, maar het zou zonde zijn om er niet een paar dagen aan vast te knopen. Onder het motto: ‘nu we er toch zijn’. Onze planning was als volgt: van Napoli zouden we langs de Amalfi kust naar Cetara rijden. De volgende dag vervolgden we onze trip naar Avellino, waar de bruiloft plaatsvond. Na twee dagen reden we weer terug richting Cetara. Voordat we terug vlogen maakten we nog een korte stop in Pompeï.

Woensdag komen we aan op Aeroporto Internazionale di Napoli, waar een Fiat Panda voor ons klaar zou staan. Tot onze grote vreugde zijn alle Fiat Panda’s al verhuurd en krijgen wij een Fiat 500 (in de Italiaanse volksmond beter bekend als cinquecento). Snel een navigatie check en we vervolgen onze route naar Pompeï, waar we onze eerste panini verorberen.

Vervolgens rijden we langs de Amalfi kust naar onze eindbestemming Cetara. Een ultiem geluksmoment! De lucht is strakblauw en we passeren romantische dorpjes met smalle straatjes en kleurrijke huizen. Zelfs de temperamentvolle claxonnerende Italianen en hun handgebaren bezorgen ons een lachbui. Ondertussen zingen wij luidkeels mee met Eros Ramazzotti en proberen we ons in te leven in de Italiaanse cultuur of beter gezegd de rijstijl, wat betekent dat we iets vaker de claxon gebruiken en ons de handgebaren eigen maken.

Na meerdere dorpjes gepasseerd te zijn, komen oude herinneringen weer terug. Hetgeen waar ik altijd zo van kan genieten, is wanneer er meerdere oudere mannen zich verzamelen bij een willekeurig bankje op straat of op het dorpspleintje, pratend over alledaagse dingen. Het liefst neem ik dan een bankje verderop plaats zodat ik mee kan genieten van de klanken van de Italiaanse taal, ondanks dat ik lang niet alles versta.

Achteroverleunend in onze cinquecento, staar ik naar buiten en maakt mijn dromerige blik plaats voor een glimlach. De nieuwe indrukken en tegelijkertijd ook de oude herinneringen die terugkomen maken dat ik me thuis voel.

Aan het einde van de dag komen we aan bij ons Bed & Breakfast in Cetara, waar we één nacht zullen verblijven. Na onze cinquecento geparkeerd te hebben, bellen we aan. Een vriendelijke jonge vrouw doet open. Een échte Italiaanse. Gehuld in een vrolijk zomerjukje met daarbij passende stiletto’s van minstens 10 centimeter waar ze – uiteraard – op loopt alsof het slippers zijn. In het Engels, met Italiaanse tongval, legt ze uit dat er morgenvroeg ontbijt klaar staat op het terras. Ondertussen laat ze ons het terras zien, dat uitzicht biedt over de Middellandse Zee. Voor haar zo normaal en voor ons een adembenemend uitzicht. Kort daarna snellen wij ons naar de zee om een duik te nemen. Daarna is het tijd voor een heerlijke risotto onder het genot van een glas Moscato bij restaurant Al Convento (een aanrader!). We proosten op La dolce vita, waar we ons erg thuis voelen.

In mijn volgende verslag meer over kitesurfen op de Middellandse zee, bruiloft stress en driedelige Armani pakken waar wij vrolijk een speldje doorheen prikken.