Intrigerend Florence; het Piazza del Limbo

Waar Italiaanse straatnamen altijd exotisch en zangerig klinken, heeft Florence ook een aantal intrigerende en minder romantische straatnamen. Wat denk je van de Via dell’Inferno of de Via dell Purgatorio, namen die zo door Dante bedacht hadden kunnen worden. Ze verwijzen naar de eeuwige Hel en het Vagevuur, de plaats waar de zielen -vaak voor duizenden jaren- moeten boeten voor hun zonden voor toelating tot de Hemel. In dezelfde stad vind je aan de Lungarno tussen de Ponte Vecchio en de Ponte Santa Trinita ook het Piazza del Limbo, een pleintje met een macabere geschiedenis.

Aan het plein ligt de kleine maar prachtige Romaanse kerk Santissimi Apostoli, daterend uit de elfde eeuw en hiermee één van de oudste kerken van Florence. Er wordt zelfs gezegd dat de kerk als inspiratiebron gediend zou hebben voor Brunelleschi‘s ontwerp voor de San Lorenzo en de Santo Spirito. Zeker is dat je je op deze plaats in het Middeleeuwse Florence waant. Tijdens de overstroming van de Arno in 1966 kreeg de SS. Apostoli veel te verduren en veel van de fresco’s in de kerk raakten onherstelbaar beschadigd. In het drukke centrum van Florence is het plein een oase van rust, tot je herinnerd wordt aan de naam van het plein; het Piazza del Limbo.

Het Limbo of het voorgeborchte is de verblijfplaats van de zielen die nooit verlost zijn van de erfzonde door het ritueel van de doop. Zij verblijven aan de rand van de Hel en worden hier niet gekweld door de eeuwige hellestraffen, maar zullen ook nooit Gods liefde aanschouwen in de Hemel. In de Middeleeuwen geloofde men dat veel plaatsen in het Limbo bezet werden door goede mensen die stierven voor de opstanding van Jezus, maar ook door baby’s die nog voor de doop overleden.

Het Florentijnse Piazza del Limbo dankt zijn naam aan het feit dat het tot aan de tiende eeuw buiten de oude stadsmuren lag en werd gebruikt als begraafplaats waar de arme ongedoopte kinderen werden begraven. Onder de voeten van de weinige toeristen die hier rondlopen liggen de graven van kleine kinderen die voor altijd gedoemd zijn tot de rand van de Hel. De mooiste woorden om het plein te beschrijven behoren Dante toe. Wanneer Dante in de Divina Commedia het Limbo betreedt vraagt hij Vergilius naar de zielen die hij hier ziet en verklaart dat “Gran duol mi prese al cor”, “Een groot verdriet nam bezit van mijn hart”.