Italiaans studeren, come si fa?

Ik wil jullie het verhaal vertellen van mijn taalverwerving. Om te laten zien dat een taal verwerven, voor mij en ik denk voor veel anderen, geen sinecure is. Het kost tijd, moeite en het leerproces is niet alleen cognitief. Het is fantastisch om een taal te leren, maar het is belangrijk om realistisch te zijn. Haalbare doelen te stellen, hard te werken, de studie serieus te nemen. Dit is een verhaal van hoe het niet moet. Leer ervan!

Het prille begin

In 2000 ben ik begonnen met Italiaans studeren. De Europese Unie was in haar enthousiaste hoogtijdagen en de euro was net ingevoerd in Italië. Ik was jong, wild en reislustig en had bij de Vrije Universiteit in Amsterdam een folder gezien over studeren in het buitenland, lekker 4 jaar weg. Les ging ik nemen bij het Istituto di Cultura in Amsterdam, wat nog steeds een gerenommeerd instituut is voor de verspreiding van de Italiaanse cultuur. “Dat doe ik wel even”, dacht ik. Ik had toch ook Frans gedaan op de middelbare school? Natuurlijk was ik vergeten dat ik daar 5 jaar twee a drie keer in de week les voor had gevolgd. En dat ik daarmee nog niet op academisch niveau op een universiteit zou kunnen presteren.

Naar Italië

In 2001 vertrok ik naar Italie. Bij een taleninstituut van de Universiteit van Bologna deed ik een zomercursus samen met eerstejaars studenten Italiaans uit Nederland. Nivo A2, daar was ik ongeveer mee bezig. Ik volgde cursussen aan de universiteit in het Italiaans en leerde in rap tempo te praten. Vreemden zeiden: wat praat je goed Italiaans! Maar na een jaar zeiden mensen die me een beetje kenden: je praat nog niet goed, ik snap je niet, wees eens wat duidelijker, maak je zinnen af, dat kun je niet zeggen! Het Italiaans was voor mij altijd een middel geweest om andere dingen te doen en ik had het nog niet goed onder de knie. Ik raakte gefrustreerd omdat ik mezelf niet kon uitdrukken. De integratie in Italie was mislukt. Ik had te hoge eisen gesteld aan mezelf.

Terug naar Nederland

In 2003 ging ik dus teleurgesteld terug naar Nederland en ging ik cursussen Italiaans volgen bij het departement Letteren bij de Universiteit van Utrecht. Mijn mondeling ging rap, en ik had de neiging me complex uit te drukken, maar dat grammaticaal totaal onverantwoord te doen. Ik dacht: ik heb twee jaar in Italie gewoond, dat examen B1 van Italiaans 3 dat doe ik wel even. Maar ik zakte en moest een jaar later blokken voor het correct toepassen van de congiuntivo. De aanvoegende wijs. Inmiddels was ik al zo’n 5 jaar bezig met het Italiaans. Na dat mislukte examen, het blokken een jaar later en de wijze adviezen van docente Italiaans José van Houcke die af en toe met levenswijsheden strooide, wist ik hoe het moest. Italiaans studeren.

Afgestudeerd

In mijn afstudeerjaar 2008 (mijn hoofdvak was Geschiedenis) volgde ik aan de universiteit een cursus B2 en toen ik werkte en zwanger was van mijn eerste kind in 2011 volgde ik een cursus C1. Ik gaf al Italiaanse les aan een volksuniversiteit en was wel al 10 jaar bezig met mijn Italiaans, maar dat waren maar een paar uurtjes in de week. Wel haalde ik nu successen, ik snapte nu hoe ik moest studeren en had een realistischer beeld van taalverwerving.

Opnieuw examen doen

Nu mag ik 8 juni examen doen voor het laatste niveau Italiaans. C2. Een examen van circa 5 uur van de Universiteit van Siena waarbij je alleen pen en papier mag gebruiken. Een examen dat uit heel veel onderdelen bestaat en dat ik graag zou halen. Maar als ik realistisch ben dan zijn 3 van de 5 onderdelen ook al leuk. Veel Italianen zouden zelf nog niet het C2 examen in hun eigen taal halen. Net zoals niet iedere Nederlander academisch Nederlands kan spreken, schrijven, luisteren, lezen en op taalkundig niveau kan begrijpen.

Heb jij ook zin gekregen?

Na een vol jaar één avond in de week Italiaanse les (dus niet die cursussen van een half jaar) en twee uur in de week thuisstudie zou je op nivo A1 kunnen zitten met je Italiaans. Iedereen kan zich inschrijven voor de examens van de Europese Unie. In Amsterdam kun je twee keer per jaar examen doen op één van de zes nivo’s bij het Istituto di Cultura. Je moet er even voor afreizen, maar je bent wel een ervaring rijker en je hebt een certificaat dat ze ook in Italie kennen.

Wat is jouw frustratie bij de taalstudie?